Als ondernemer ben je je continu aan het ontwikkelen. Het is nooit goed genoeg. Altijd ben je op zoek naar nog meer kennis.
Van webinar tot seminar en van zomerchallenge via business coach tot online ondernemers congres. En ondertussen stroomt je mailbox vol. Met mooi verpakte aanbiedingen van andere ondernemers. Mensen die, net als jij, proberen hun diensten te verkopen en dit verpakken in een elegant en inspirerend stukje kennis, wat je dorstig opslokt.
Ik heb het hier natuurlijk over mezelf.
Ik vind het slash mezelf nooit goed genoeg. Maar alle tips van andere ondernemers helpen mij niet. Ze maken me alleen maar ongemakkelijk. Want "dát doe ik nog niet, dat kan ik nog niet, dat wíl ik niet doen en dát heb ik al geprobeerd maar werkte niet."
Ondernemen is moeilijker dan ik dacht. Het is als een wereldreis zonder gps. Zóveel landen te bezoeken, zóveel bezienswaardigheden te zien. Maar hoe kom je er? En hoe reis je daarna weer verder?
Van zzp'er naar ondernemer (en terug)
Een half jaar geleden dacht ik dat ik er klaar voor was. Klaar voor mijn reis van freelancer naar ondernemer. Maar ik denk dat ik het mis had. Ik denk dat ik er nooit klaar voor zal zijn. Ik durf niet.
Mezelf, mijn kennis, mijn diensten, mijn producten en mijn tijd voortdurend verkopen - ik vind het veel te vermoeiend. Met continu die schijnwerpers daar aan de horizon.
Schijnwerpers waar ik eigenlijk naartoe wil, want daar wachten het succes, de vrijheid, het geld, de waardering. Schijnwerpers waar ik eigenlijk helemaal niet naartoe wil. Want daar wachten onderzoekende ogen, mogelijk falen, meningen, succes, aandacht...
Hoe dichter ik bij het stralende licht kom, hoe langzamer ik loop. Ik loop even langs de lichtgrens en besluit dan weer terug de schaduw in te gaan. Ik bedenk me weer en ga weer richting de schijnwerpers. Vermoeiend, ik zei het al - en ondertussen kom ik nergens.
En een inspirerend stukje kennis voor mijn volgers haal ik er ook niet uit.
Het gaat om de reis
Heb ik er spijt van, dat ik deze weg in ben geslagen? NEE! :) Want het grootste cliché aller (ondernemers)clichés is wel waar: "Van fouten kun je leren." Of was het nou: "Het gaat om de reis, niet om de bestemming."? ;)
Hoe dan ook, had ik de stap niet gezet, dan had ik me altijd afgevraagd what if. Of heel dramatisch verwoord door Theodore Roosevelt: "Het is moeilijk om te falen, maar het is erger om nooit geprobeerd te hebben om te slagen."
Een reis verloopt natuurlijk niet altijd in een rechte lijn. Of je nu in een vreemde, buitenlandse stad bent waar je een verkeerde afslag neemt, of in de bossen of de bergen besluit een weggetje te nemen dat dood blijkt te lopen: je kunt altijd je route aanpassen. Je kunt altijd weer terug, of gewoon ergens anders heen. Een fijn idee!
Jean Klare, De Atlas van de Belevingswereld
Geen zin in de schijnwerpers
Want dat is aan de ene kant wat mijn brein wil: terug naar de interimklussen en losse opdrachten. Waarbij online zichtbaarheid en netwerken alsnog heel belangrijk zijn, maar waarbij ik met een kleiner clubje mensen om me heen sneller, leuker en gemakkelijker opdrachten en tijdelijke klussen verzamel.
De andere kant van mijn brein wil het echter tóch nog éven blijven proberen. Niet omdat ik het zo leuk vind, maar omdat het anders voelt als falen. Vooral vanwege het door Neale Donald Walsch uitgesproken cliché: "Het leven begint aan het einde van je comfortzone." Terwijl, je faalt natuurlijk pas echt wanneer je jezelf niet steunt...
Na even rond die lichtbundel te hebben gelopen en af en toe mijn hoofd erin te hebben gestoken, ga ik nu een andere weg bewandelen. Ik weet nog niet precies waarheen, mijn routekaart is nog niet af. Wat zeg ik, het lijkt wel alsof er helemaal geen wegen zichtbaar zijn. Redelijk in het duister tastend zoek ik mijn weg.
De eerste sollicitaties heb ik al verstuurd. En daar heb ik vrede mee. Soms is iets proberen en er daarna weer mee stoppen juist wel precies goed genoeg. Ik ben nog steeds op wereldreis.
