Ik zit middenin een reeks persoonlijke blogs waarin ik mezelf genadeloos in de spotlight zet. Al mijn goede en slechte kanten, al mijn wensen, al mijn angsten. Vreselijk vind ik het. Vreselijk moeilijk, vreselijk spannend, vreselijk egoistisch - want wat interesseert het 'de mensen' wat ik doe?
En toch doe ik het.
Ik negeer mijn negatieve gedachten, mijn angst voor verandering, mijn angst dat ik niet goed genoeg ben en mijn angst om te falen.
Want voor mij is het een goede stap vooruit in mijn persoonlijke ontwikkeling.
- Bovendien is schrijvend in de spotlight staan voor mij de gemakkelijkste spotlight.
- In beeld zou een tweede stap zijn (op social media, of met een foto bij een interview)
- In geluid een derde stap (bijvoorbeeld op de radio)
- In beeld én geluid een vierde stap (zoals op de televisie, of een zelf gehoste zoomcall)
- In 3D beeld en geluid de vijfde en ultieme stap (op een podium, in de echte spotlight)
Ik weet niet of ik het ooit zal ambiëren om stap 5 te bereiken, ik weet niet of ik ooit zal durven om stap 4 uit te voeren en ik weet zelfs niet of ik stap 3 ooit zal nastreven, maar dat maakt niet uit. Want ik werk nu actief aan mijn angst voor de spotlight, door erover te schrijven. En daarmee maak ik straks de stappen naar andere spotlights makkelijker, mochten die ooit op mijn pad komen.
Plankenkoorts en spreekangst
Al lijkt het wel heel vaak zo, ik ben niet de enige met angst voor de spotlight.
Het wordt ook wel plankenkoorts of podiumangst genoemd. Een wat minder specifieke angst voor optreden in het openbaar is glossofobie, oftewel spreekangst. Deze angst gaat over het spreken voor een groep mensen. Het zijn beide vormen van sociale angst, maar een stuk minder problematisch.
- Op de basisschool deed ik met vuurrode konen mijn spreekbeurt
- Op de middelbare school stond ik met bijna letterlijk klotsende oksels voor de klas
- Tijdens mijn studie zorgde ik ervoor dat iemand anders uit mijn groep de presentatie gaf
- Tijdens de beginjaren van mijn carrière ging ik voorstelrondjes en meetings uit de weg
Mensen met een angst voor de spotlight zijn sociaal actief en niet bang om met mensen om te gaan. Ze zijn alleen bang om in het middelpunt van de belangstelling te staan. (En dan te falen...) Of dit nu op een daadwerkelijk podium is, of als ze in het publiek of op straat een microfoon onder hun neus of een camera in hun gezicht geduwd krijgen. Het podium hoeft niet eens verhoogd te zijn. Blijkbaar heeft maar liefst 75% van de wereldbevolking hiermee te maken!
Mijn angst voor de spotlight is real. Van mij hoeft het niet zo dat mensen naar me kijken (en iets van me vinden!)
- Een debatgroep? No way!
- Stand-up comedy? Ben je gek?
Over je angst voor de spotlight heenkomen
Maar dan denk ik aan alle dingen die ik de afgelopen tien jaar wél heb gedaan.
- In m'n eentje naar een borrel met 170 mensen die ik niet ken
- De vele sollicitatiegesprekken tijdens mijn zoektocht naar een baan
- Tijdens mijn salsagroepslessen niet op de achterste rij blijven staan
- Mijn baan opzeggen om voor mezelf te beginnen
- Een drie maanden lange sabbatical nemen om mezelf uit te dagen
Hoe ik al deze dingen zonder problemen gedaan heb, terwijl ik daar tien jaar geleden van in de stress zou zijn geschoten?
Simpel. Door het gewoon te doen.
Oefenen baart kunst. Het is niet voor niets een cliché.
Oefenen maakt meester. Alleen door jezelf regelmatig in situaties te brengen waarin je in de spotlight staat, leer je hoe je daarmee kunt omgaan en bouw je zelfvertrouwen op.
Het helpt ook om te accepteren dat je angst voor de spotlight normaal is, en dat je de spotlight dus niet probeert te vermijden. In plaats daarvan richt je op het overwinnen ervan. Door te oefenen.
Ik denk aan de dingen die ik de komende jaren nog wil doen.
- Het woord nemen in een grote zoomcall om mijn bedrijf in de spotlight te zetten
- Nog veel meer nieuwe bedrijfsideeën uit de grond stampen - en verkopen
- Karaoke (ja toch!)
- Geld verdienen met backpacken (*ping* nieuw bedrijfsidee: 'backpacken voor oudjes')
Daar heb ik nog wel wat oefening voor nodig. Gelukkig heb ik nog 30 jaar om te werken!
Voor nu houd ik het simpel: ik blijf bloggen.
Mijn angst voor de (digitale) spotlight heeft het heerlijk op vakantie.
