Holy $&*%
Ik dacht, ik kijk even wat de officiële pensioenleeftijd is voor iemand van mijn leeftijd.
Ik wist wel dat dat ouder zou zijn dan de 65 jaar die tijdens mijn jeugd gewoon was. En ik wist ook wel dat ik er (hopelijk) pas ongeveer de helft van mijn leven heb opzitten. Bovendien weet ik dat ik beter ben met woorden dan met cijfers.
MAAR TOCH.
Er ontsnapte een nerveus, ongelovig, piepend lachje uit mijn mond. Een lachje doordrenkt van grote schrik. Want my goodness, ik moet nog 30 jaar werken. Nog 30 jaar! En ik heb er pas 15 opzitten! En die 15 jaren voelden al zo lang en eindeloos!
Ik werd meteen weer volledig gesterkt in mijn wens om werkplezier na te streven. En niet ooit, maar nu meteen. Want als ik nog 30 jaar moet werken, dan mogen dat wel leuke jaren zijn. Dan móeten dat leuke jaren zijn.
30 jaar...
Wow, dan heb ik dus nog 30 jaar om al mijn carrièrewensen uit te laten komen!
Hoezo is het teveel gevraagd om een boek te willen schrijven en van een nog te ontdekken hobby betaald werk te kunnen maken? Hoezo is het teveel gevraagd om opdrachten te willen doen in de cultuursector, reissector, het onderwijs, de boekenwereld én de tijdschriftenwereld?
Ik heb nog #@$& 30 jaar!
Bring it on!
